ΕΠΙ Τῌ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

[ Του Σεβ. Φθιώτιδος Νικολάου ]

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.

          Διάχυτη εἶναι ἡ χαρά στίς ψυχές ὅλων γιά τήν σημερινή μεγάλη ἑορτή τῆς Παναγίας. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀποθνήσκει καί ὁ χριστιανικός κόσμος ἀγάλλεται καί πανηγυρίζει, πρᾶγμα περίεργο καί παράλογο γιά ὅσους σκέπτονται χωρίς νοῦν Χριστοῦ. Γιατί ὁ θάνατός της φέρνει χαρά; Γιατί παρ΄ ὅτι κάθε θάνατος ἀνθρώπου προκαλεῖ θλίψη καί πόνο, αὐτός ὁ ζωοκοίμητος θάνατος τῆς Παναγίας γίνεται γιά τό ἀνθρώπινο γένος αἰτία εὐφροσύνης;

          Ἡ Θεοτόκος Μαρία ὡς ἄνθρωπος ἀκολούθησε τόν ἀνθρώπινο δρόμο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὡς Μητέρα ὅμως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀκολούθησε «τάς ὁδούς τοῦ Σωτῆρος», ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ ἐπιλε­γό­με­νος Παλαμᾶς. Ὑποτάσσεται στόν θάνατο, γιατί πρέπει ν΄ ἀφήσει στή γῆ ὅ,τι εἶναι θνητό καί νά ἐνδυθεῖ τήν ἀφθαρσία, ἀφοῦ ὁ Κύριός της δέν ἀρνήθηκε τή γεύση τοῦ θανάτου. Ἀπέθανε σωματικά καί μέ τόν θάνατό Του κατήργησε τόν θάνατο, ἐχάρισε στή φθορά ἀφθαρσία καί τήν νέκρωση ἔκαμε πηγή ἀναστάσεως.

  

          Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὀνομάζει τήν κοίμηση τῆς Παναγίας «ὄμορφη ἀπο­δημία» γιατί χαρίζει τήν συνάντηση μέ τόν Θεό. Ἄν καί χωρίζεται σύμφωνα μέ τήν φυσική τάξη ἡ πανίερη καί μακαρία ψυχή της ἀπό τό ἄσπιλο σῶμα της, ἄν καί τό σῶμα παραδίνεται στόν τάφο, δέν μένει στό χῶρο τοῦ θανάτου, οὔτε τό ἀφανίζει ἡ φθορά.

          Ὅπως ὁ ὁλόλαμπρος καί πολύφωτος ἥλιος, ὅταν γιά λίγο τόν κρύβει ὁ ὄγκος τῆς σελήνης φαίνεται κάπως σάν νά χάνεται, σάν νά τόν σκεπάζει σκοτεινιά καί τή θέση τῆς λάμψεώς του νά παίρνει τό σκοτάδι, ἔτσι καί ἡ ἀσταμάτητη πηγή τοῦ φωτός σκεπάστηκε γιά λίγο ἀπό τόν θάνατο, ἀλλά δέν ἔχασε τή λάμψη τῆς ἀθανάτου ζωῆς καί τῆς ἀληθινῆς μακαριότητος.

          Ἰδού πῶς ὁ θεομητορικός ἱεροκῆρυξ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός περιγράφει τήν ἔξοδο τῆς Παναγίας ἀπό τόν κόσμο καί τήν εἰσοδο της στόν οὐρανό: «Ἔχεις φρουρά τίς Ἐξουσίες, σέ ἐγκωμιάζουν οἱ Ἀρχές, οἱ Θρόνοι σέ ἀνυμνοῦνε, τά Χερουβίμ εἶναι γεμᾶτα ἀπό ἐκπληκτική χαρά, τά Σεραφείμ σέ δοξάζουν, πού στάθηκες φυσική μητέρα τοῦ Κυρίου τους χάρη στό ἀληθινό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Δέν ἦλθες μονάχα, ὅπως ὁ Ἠλίας «εἰς τόν οὐρανό», οὔτε σέ ἀνέβασαν ὡσάν τόν Ἀπόστολο Παῦλο «ἕως τόν τρίτο οὐρανό», παρά ἔφθασες εἰς τόν ἴδιο τόν Βασιλικό θρόνο τοῦ Υἱοῦ σου καί τόν βλέπεις μέ τά μάτια σου, χαίρεσαι και στέκεις δίπλα του μέ ἀνείπωτη σιγουριά. Εὐλογεῖς τόν κόσμο, ἁγιάζεις τήν πλάση ὅλη. Ἀνάσα γιά τούς καταπονεμένους, γι΄ αὐτούς πού πενθοῦν παρηγοριά, γιατρειά τῶν ἀρρώστων, λιμάνι στούς θαλασσοδαρμένους, συγχώρεση γιά τούς ἁμαρτωλούς, τῶν λυπημένων παρηγοριά, γιά ὅλους τούς ἱκέτες σου πρόθυμη βοήθεια».

          Χαίρουμε λοιπόν καί εὐφραινόμεθα πνευματικά, πρῶτα γιά τή νίκη τῆς Μητέρας μας Θεοτόκου κατά τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου καί δεύτερον, γιατί μέ τήν κοίμησή της ἔχουμε πλέον μεσίτρια στόν Θεό πού νύκτα-μέρα παρακαλεῖ γιά μᾶς καί στέλνει τό βάλσαμο τῆς εἰρήνης καί τῆς ὑπομονῆς.

Ἡ Παναγία εἶναι γιά ὅλες τίς ἀνάγκες μας. Νά μή χάνουμε τό θάρρος μας καί μέ πίστη νά τήν παρακαλοῦμε. Ἐκείνη μᾶς πονάει, ὅπως κάθε Μάνα τά παιδιά της.

Ἀκοῦστε τί λέγει γιά τήν ἀγάπη τῆς Παναγίας ὁ μεγάλος Ὅσιος τῆς ἐποχῆς μας Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἦταν Δεκαπενταύγουστος. Ὕστερα ἀπό τή Θεία Λειτουργία μέ ἔστειλε ὁ Γέροντας σέ μία ἐργασία. Ἤμουν ἐξαντλημένος ἀπό τή νηστεία καί τήν προηγούμενη ἀγρυπνία καί μετά τήν Θεία Λειτουργία δέν ἔφαγα, γιατί δέν μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας. Ἔφθασα στή Μονή Ἰβήρων καί περίμενα τό μοτόρι (τό καραβάκι). Ἐνῶ θά ἐρχόταν τό μεσημέρι, ἔφθασε τό βράδυ καί ἀκόμα νά φανεῖ. Ἤμουν τελείως ἐξαντλημένος. Λέω νά κάνω ἕνα κομποσχοίνι στήν Παναγία, κάτι νά μοῦ οἰκονομήσει. Ἀλλά μετά λέω στόν ἑαυτό μου: «Βρέ χαμένε, γιά τέτοια μικροπράγματα θά ἐνοχλεῖς τήν Παναγία;» Δέν πρόλαβα νά τελειώσω καί ἔρχεται ἕνας ἀδελφός ἀπό μέσα. Μοῦ δίνει ἕνα δεματάκι καί μοῦ λέει: «Νά ἀδελφέ γιά τή Χάρι τῆς Κυρίας Θεοτόκου». Τό ἄνοιξα. Εἶχε μέσα μισό ψωμάκι, σῦκα καί σταφύλια. Μόλις κρατήθηκα ἀπό τά κλάματα μέχρι νά φύγει ὁ ἀδελφός». Τά θαύματα τῆς Παναγίας εἶναι ἀναρίθμητα. Θά ἔλεγα, ὅτι ὅσοι εἶναι οἱ Χριστιανοί, εἶναι καί ὁ ἀριθμός τῶν θαυμάτων της κί ἀκόμα περισσότερα, γιατί ἡ Παναγία θαυματουργεῖ ἀπό ἀγάπη καί συμπόνοια σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀδιακρίτως. Δέν ὑπάρχει πιστός, πού νά μή ἔχει γευθεῖ τήν μητρική ἀγάπη τῆς Θεομήτορος σέ μικρές ἤ μεγάλες δοκιμασίες.

                        Ἀδελφοί μου καί τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

          Στά βάσανα καί τούς πειρασμούς τῆς ζωῆς δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε ἰσχυρή καί φοβερά προστασία, τήν ἀγαπημένη καί λατρευτή μας Παναγία. Πάντοτε μέ πίστη σ΄ Αὐ­τήν νά καταφεύγωμε. Πάντοτε μ΄ ἐλπίδα νά τήν παρακαλοῦμε. Πάντα μέ ὑπομονή νά πε­ρι­μέ­νουμε τό γλυκό της χαμόγελο ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς ἀνταποκρίσεώς της στό αἴτημά μας.

          Κατά τή φετινή ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, τήν ὁποία ἐπιτελοῦμε μέσα σ΄ ἕνα ζοφερό τοπίο ἀπό τήν πολυμέτωπη ἠθική κρίση, πού μαστίζει ἔθνη καί λαούς, ἄς ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας καί ἄς παρακαλέσουμε τήν Παναγία μας μέ ὅση δύναμη ἔχουμε, μέ αὐτά τά λόγια τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου:

          «Λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως Σέ γάρ ἔχομεν ἁμαρτωλοί προστασίαν, σέ κεκτήμεθα ἐν πειρασμοῖς σωτηρίαν».

          Πατρικῶς εὔχομαι σέ ὅλους σας νά ἔχετε ἀκοίμητη τήν προστασία τῆς Θεοτόκου στή ζωή σας καί στά καλά ἔργα σας.   

Μετά θερμῶν εὐχῶν καί ἀγάπης. 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ